De Glaceertechniek

(You can read the English version of this article here)

Een artikel over de glaceertechniek in de schilderkunst.

Je hebt waarschijnlijk weleens gehoord van de glaceertechniek in de schilderkunst. Hoewel de term wordt gebruikt om de techniek van het overwegend in transparante lagen schilderen te beschrijven, is er meer dan alleen dat. In dit artikel hoop ik enig inzichten te geven in de techniek, de geschiedenis en het gebruik van glaceren in de schilderkunst.

Een beetje geschiedenis en introductie.

We kunnen zeggen dat sinds het gebruik van olieverf, de glaceertechniek ook gebruikt begon te worden. Van de vroege meesters in de 15e eeuw tot vandaag is glaceren een gevestigde techniek geworden die om verschillende redenen werd gebruikt.
Een belangrijke reden was om het risico op barsten van verf te verminderen. Vanwege de toen slechte kwaliteit van lijnolie en pigment was het risico van barstende verf hoger dan vandaag. Tegenwoordig is de olieverf van zo’n hoge en betrouwbare kwaliteit dat het risico van scheuren of barsten bijna wordt gereduceerd tot alleen het ongeoefende en onervaren gebruik van het materiaal.
Het barsten van verf gebeurt om verschillende redenen. Een van de meest voorkomende is het oud worden van de verf. Wanneer een schilderij ouder wordt, verslapt het canvas omdat het de langdurige trekkracht niet kan verdragen. Desalniettemin, wanneer er voldoende olie op de verf is aangebracht, is het risico van barsten sterk verminderd. Een meer voorkomend, en vaak iets dat elke schilder angst aanjaagt, is het barsten van verf dat ontstaat door het gebrek aan olie of oneigenlijk gebruik van additieven of medium. Over het algemeen (maar wees voorzichtig met mijn generalisatie) kun je zeggen dat het verdunnen van verf met iets anders dan olie het gevaar van scheuren en barsten verhoogt.
Maar waarom schilderen in meerdere dunne lagen (soms meer dan 40 lagen) in plaats van een of twee vette lagen?
Door dunne, wel of niet transparante, lagen in de verf te gebruiken, wordt de verffilm erg sterk en flexibel. Iets dat ook handig is gebleken bij het transport van schilderijen. Nog steeds zijn enkele schilderijen uit de 16e eeuw flexibel genoeg om op te rollen en opnieuw in te lijsten. De flexibiliteit van de film (de feitelijke verzameling van verschillende verflagen) was het resultaat van het gebruik van meer lijnolie bij elke laag die aan het schilderij werd toegevoegd. Met de ontdekking van het ‘vet over mager’-principe, wat betekent dat elke nieuwe laag meer olie bevat dan de vorige laag, werd deze’ film ‘nog sterker en duurzamer.
Bij gebruik van slechts één of twee vetlagen ontstaat er nog een ander probleem, vooral wanneer de laag nogal dik is. Wanneer lijnzaadolie opdroogt, droogt het van buiten naar binnen vanwege het contact met de omringende zuurstof. Hoe meer zuurstof aanwezig is, hoe sneller het uithardingsproces zal verlopen. Bij gebruik van een dikke laag lijnzaadolie, zonder toevoegingen, zal het risico van druipende verf een schadelijk effect hebben. Sommige schilderijen van Vincent van Gogh hebben dit probleem. Vanwege het feit dat er soms zeer dikke verfklodders gebruikte, en de verf verschrompeld aan de buitenkant maar zacht blijft aan de binnenkant, was het resultaat dat deze schilderijen niet lang tentoongesteld kunnen worden vanwege het feit dat de verf begint te ‘hangen’.

Lijnzaadolie of lijnzaadolie (vlasolie) heeft een lange weg afgelegd sinds het als medium werd geïntroduceerd. Naast drager voor pigment is lijnolie ook erg voedzaam, uiterst handig om hout gezond en beschermd te houden en wordt het gebruikt voor vergulding.
Binnen de schilderkunst kennen we nu drie aanvullende toepassingen van lijnolie.
De eerste is de meest gebruikte: koudgeperste lijnolie voor het maken van olieverf.
De tweede is de standolie. Lijnzaad verwarmd bij een temperatuur van 300 °C gedurende enkele dagen in de volledige afwezigheid van lucht. Het geeft een dikke olie die uitstekend is voor glaceren.
De derde is gekookte lijnolie, waarvan het belangrijkste karakter is dat het sneller droogt door het toevoegen van een metaal, wat het droogproces versnelt.

Een andere reden om glaceren te gebruiken, is om een ​​optische diepte in de verflaag te creëren. Door de vele transparante lagen werkt elke laag als een individuele, optische film met een eigen karakter. Samen vormen ze een goed geënsceneerd, door het vooropgestelde plan van de kunstenaar, spectrum van verschillende lagen die resulteren in een ongelooflijk mooi effect van diepe optische diepte. Dit gebruik van glaceren vereist echter een grondige kennis van materialen en het gedrag ervan. Niet alleen moet je een goed planning maken in het volgen van de juiste stappen waarbij het vet over mager principe wordt gebruikt, maar is ook een stevige kennis van pigmenten en het gedrag hiervan nodig om de gevraagde resultaten in glaceren te kunnen waarborgen. Ook, en dit is waar het een lastig en complex proces wordt, wanneer het hoofdbestanddeel voor glaceren, de olie, wordt gecombineerd met andere mediums. Alle medium die aan dit proces van glaceren wordt toegevoegd, hebben binnen elke stap hun eigen karakteristieke effect op het proces.

De techniek van glaceren.

Om het simpel te houden, blijf ik bij de belangrijkste en klassieke benadering van glaceren.

Binnen de geschiedenis van de schilderkunst en glaceren hebben veel kunstenaars bijgedragen aan de ontwikkeling van deze techniek. De meeste kunstenaars hadden echter hun eigen specifieke aanpak en creëerden hun eigen mengsels, die niet werden gedeeld of alleen werden overgedragen aan hun studenten. Er is nauwelijks enige documentatie vastgelegd om te onderzoeken.
Tegenwoordig zijn er diverse moderne mediums die gemaakt worden van ofwel gewijzigde lijnolie of een synthetische basis hebben waarbij het in de meeste gevallen een alkyd als hoofdbestanddeel heeft.
We weten, door studies van schilderijen gemaakt met de glaceertechniek in de 15e en 16e eeuw, dat de klassieke glaceertechniek in basis een vast plan heeft van stappen waarin vele (persoonlijke) aanpassingen mogelijk zijn.

DE KLASSIEKE GLACEERTECHNIEK.

De basis van deze techniek ligt in het vet over mager principe. Maar wat is dit principe nu? Het vet over het mager principe betekent dat elke nieuwe laag verf meer olie moet bevatten dan de vorige. Om dit goed te doen, moet je ervoor zorgen dat je grondlagen inderdaad zo mager mogelijk moet zijn. Het is met dit in gedachten dat de werkelijke grondlaag, die in de meeste gevallen een verf is die een al zeer mager pigment bevat, zoals gebrande omber. Om het nog magerder te maken, kun je er wat natuurlijke terpentijn aan toevoegen. In een klassieke benadering zou je dit opvolgen met nog twee grondlagen om een ​​goede basis te creëren voor alle volgende lagen. Je moet in gedachten houden dat elke laag die je erop legt een deel van de olie van de volgende laag zal absorberen. Dit proces zorgt ervoor dat elke laag een stevige hechting geeft. Nu je dit weet kun je jezelf wellicht voorstellen wat er zou gebeuren als een vorige laag vetter is dan de volgende laag. De eerste laag zou al verzadigd genoeg zijn van olie, dat het geen olie van de volgende laag kan absorberen, wat resulteert in een onveilige en slechte hechting. Een manier om dit te testen (hoewel ik dit niet aanraad om te proberen met dat mooie schilderij dat je van plan was om aan te schaffen om te zien of de kunstenaar zijn vak al dan niet begreep) is om een ​​stukje tape te nemen en het op het schilderij te plakken. Wanneer je de tape eraf haalt en je er schilfertjes van verf loskomen, weet je dat het vet over mager-principe niet correct is gebruikt.

Om dit principe correct toe te passen, is het van groot belang dat je een idee hebt van wat het schilderij uiteindelijk moet worden. Je zou niet de eerste zijn die dit principe probeert te volgen en verstrikt raakt in de enthousiaste benadering om ofwel te weinig of te veel olie te gebruiken en uiteindelijk een te droge of veel te vette verflaag te krijgen. Het is daarom belangrijk dat je weet wat je wilt doen, wat je doel in resultaat is en hoe je dit principe moet toepassen.

Maar laten teruggaan naar de klassieke glaceertechniek.

Nu we weten hoe belangrijk het vet over mager principe is, kunnen we beter begrijpen hoe en waarom dit wordt toegepast binnen de glaceertechniek. Zoals eerder gezegd, biedt de glaceertechniek een prachtig diep en warm kleurenpalet wanneer toegepast. Maar er is meer aan de hand. Wanneer we schilderen maken we keuzes over hoe we bepaalde kleuren tot stand laten komen. We kunnen deze kleuren krijgen door deze te mengen op het palet. Als we paars willen, kunnen we rood toevoegen aan blauw. Dit soort kleuren hebben echter een nadeel: het verliest aan helderheid en intensiteit. Dit wordt zelfs nog versneld wanneer er titanium wit aan wordt toegevoegd. Je zult zien dat de kleur zijn glans verliest. Wanneer we echter de glazuurtechniek gaan gebruiken om paars te krijgen, beginnen de dingen er heel anders uit te zien. Allemaal vanwege het feit dat elke kleur, omdat deze gevangen zit in zijn eigen oliefilm, zijn eigen helderheid behoudt. Een kleur, meestal de niet primaire kleuren, die op het doek wordt geconstrueerd door het toepassen van de glaceertechniek, is zoveel dieper, warmer en helderder in kleur dan een vooraf gemengde kleur.

Tijdens de 15e tot de 17e eeuw was het niet ongebruikelijk dat een heel schilderij bestond uit kleuren die werden geconstrueerd door deze techniek toe te passen. Hoewel het tijdrovend was, gaf het twee belangrijke voordelen aan het schilderij; het feit dat de kleuren zeer helder en warm waren en, hoewel de kunstenaar er zelf niet van kon genieten, het behoud van het schilderij zoveel veiliger werd met de rijke hoeveelheid olie in het schilderij.
Zoals je je nu wellicht kunt voorstellen, vereiste deze techniek een goed samengesteld plan, een gedegen kennis met betrekking tot het vet over mager principe, maar ook een goed gefundeerde kennis van elk pigment, olie en andere additieven, om met deze techniek te werken.
Om een bepaald ​​resultaat te voorspellen, dat vooraf bepaald werd, moest men beginnen met een basiskleur. Daarna kan het tot meer dan twintig lagen bevatten om tot het uiteindelijke gewenste resultaat te komen. Elke toegevoegde laag moest in percentage aan olie en in transparantie worden verhoogd om alle invloeden, van alle voorgaande kleuren die aan dit proces werden toegevoegd, te behouden. Je kunt je voorstellen dat, als je een doorsnede van zo’n verffilm zou maken, je een laag over laag transparante kleuren zou zien die uiteindelijk samen de kleur produceren.
In sommige gevallen, en ik spreek hier uit ervaring, kan de glaceertechniek op zo’n manier worden gebruikt dat er een diepe en heldere kleurschakering ontstaat dat op een soort opaal- of parelmoerkleurige mix lijkt. Dit kan worden verkregen door veel verschillende kleurenlagen toe te voegen aan een basis van lichte kleuren. De lichte basiskleur gaat dienen als een reflector voor het invallende licht, dat vervolgens, wanneer het wordt gereflecteerd, teruggaat door de verschillende kleurenlagen. Het resultaat is een enorm kleurenbereik, dat verschillend is van elke invalshoek.
De schoonheid van deze techniek is het feit dat je de mooiste en meest indrukwekkende kleuren kunt maken die inderdaad een prachtige ervaring zullen geven wanneer je een beetje met licht speelt.

Nu kan ik begrijpen dat je nu, terwijl je dit leest, de boel als behoorlijk abstract ervaart en je nog steeds met de vraag zit hoe het glaceren in zijn werk gaat. Het wil zo zijn dat, zelfs wanneer je de basis van het vet over mager principe begrijpt, deze techniek complex blijft. Zoals gezegd heeft elk pigment zijn eigen karakter, reageert anders op elk ander pigment en heeft zijn eigen karakter wanneer toegevoegd aan olie. Dan is er het feit dat je in veel gevallen een ander medium zoals papaverolie of saffloerolie wilt toevoegen om de substantie dunner te maken. Bij het werken met verschillende lagen standolie, zal een onvermijdelijk effect zijn dat elke volgende laag moeilijker toe te voegen is. Lijnzaadolie heeft een lange tijd nodig om uit te harden. In sommige gevallen meer dan een jaar. Het is daarom dat wanneer je je schilderij wilt vernisten, je altijd een jaar moet wachten om dit te doen. Tijdens het glaceren kun je echter niet zo lang wachten. In feite zou het hele proces worden vernietigd omdat de verffilm te veel gehard zou zijn om olie van de volgende laag te kunnen absorberen.
Om je echter niet geheel in het ongewisse te laten na het lezen van dit artikel geef ik je een eenvoudig programma waarmee u kunt experimenteren. Het vertelt je alle stappen van start tot finish, maar zonder specifieke details van metingen. Dit programma vertelt je niet de klassieke, en meer complexe methode, maar het geeft een eenvoudige insteek die ook het basisprincipe van vet over mager leert te begrijpen.

Als je vragen hebt, stuur me dan een mail. Ik help je graag verder.

BASIS BEGLAZINGSPROGRAMMA:

Stap 01. grondlagen.

Maak de eerste laag van alleen gebrande omber met net voldoende terpentijn om de verf een beetje dunner te maken. Voorkom dat er structuur in de verf ontstaat. Maak er een vloeiende laag van.
De volgende dag kun je de tweede laag plaatsen. Gebruik gebrande omber, ultramarijn blauw en wat titaniumwit. (Ongeveer 1: 1: 1) Voeg er niets aan toe.
De derde grondlaag is dezelfde als de tweede, maar misschien voegt je er iets meer titaniumwit aan toe. Aan deze laag voeg je twee druppels standolie toe.

Stap 02. Maak je opzet.

 

Om er zeker van te zijn dat alle verf die u hier gebruikt dezelfde hoeveelheid toegevoegde standolie heeft, is het verstandig om de verf vooraf te mengen. De hoeveelheid standolie die aan deze verf wordt toegevoegd, moet iets meer zijn dan in de derde laag van stap 1, maar nog steeds erg weinig.

Stap 03. Je opzet uitwerken.

Voordat u de eigenlijke glaceringsprocedure start, wilt je misschien eerst de opzet wat meer uitwerken. Als je merkt dat je dit wil doen, voeg dan opnieuw een paar druppels standolie toe aan je verf.

Stap 04. Beginnen met de beglazing.

Nu je een goede basis hebt, kun je beginnen met glaceren. Bepaal met welk deel van het schilderij je wilt werken. Welke kleur moet het worden en zorg ervoor dat u weet welke kleuren u moet gebruiken. Aan de andere kant is het maken van enkele fouten niet zo erg. Het zal je een goede ervaring geven. Zorg ervoor dat je bij elke nieuwe laag wat standolie toevoegt. Wanneer je transparant wilt werken, kunt je een beetje terpentijn aan het mengsel toevoegen. Het beste is om hierachter te komen is door te proberen de juiste verhoudingen te krijgen tijdens het mixen.
Als je transparant wilt blijven werken, zorg dan dat elke volgende laag meer standolie en mindere terpentine bevat.

Stap 05. Het beglazingsproces voltooien.

Uiteindelijk, wanneer je op het punt komt dat je een serieus aantal transparante lagen hebt gemaakt, kom je op het punt dat je niet meer terpentine meer kunt toevoegen. Het gebruik van alleen standaardolie maakt de verf echter behoorlijk dik in gebruik. In dit geval kunt u standolie gebruiken met nog een beetje terpentijn en een paar druppels papaverolie of saffloerolie toevoegen. Dit maakt de verf mooi dun en gemakkelijker om mee te werken. Een waarschuwing echter. De papaverolie of saffloerolie heeft een iets andere samenstelling, waardoor het in sommige gevallen lijkt alsof het niet wil binden met de vorige laag. Om dit te voorkomen, kunt u het mengsel van standolie, terpentijn en papaverolie vooraf mengen voordat u het aan de verf toevoegt.

Dat is het! Een heel, heel eenvoudig programma om je glaceerproces te starten.

Wees extra voorzichtig in het toevoegen van olie! Het is heel gebruikelijk om te snel te gaan met het gebruik van te veel olie. Voor de rest, veel plezier! Experimenteer, doe het met vreugde en zonder verwachtingen. Zie het als een leerproces. Maakt het allemaal zoveel leuker.